فروردین سال 1390 با تحولی خاص در سینمای ایران آغاز شد و اکران عمومی فیلم هایی مانند اخراجی های سه و جدایی نادر از سیمین نقش مهمی در شروع این تحول داشت .
هر کدام از فیلم ها از ویژگی های منحصر به فردی برخوردار بودند اگرچه اخراجی ها مخاطب عام را مورد هدف قرار داده بود و فرهادی تمرکزش بیشتر بر مخاطب خاص بود تا با تاثیر گذاشتن بر مخاطبان خود پیام خود را جهانی کند .اما با رقیبان خوبی که جدایی نادر از سیمین داشت این فیلم به عنوان فیلم منتخب معرفی شد و با فراز و نشیب های زیادی در جامعه روبرو شد .
عده ای این فیلم را بدترین فیلم در نوع خود میدانند و بعضی هم با رویکردی افراطی به فیلم آن را بهترین فیلم در تاریخ ایران میدانند اما آنچه اکنون در سینمای ما و با دید گسترده تر در جامعه ما به آن نیازمند هستیم نگاه همه جانبه به تمام اتفاقات و حوادثی است که با اکران این فیلم شروع شد و در آن رخ داده است . محاسن و معایب فراوانی برای فیلم فرهادی از طرف منتقدان و کارشناسان عرصه سینما بیان شده است و از اینکه یک فیلم ایرانی توانسته است به موفقیت های چشم گیری در دنیا برسد خوشحالیم و این آرزوی قلبی همه مردم ایران زمین برای تمام فیلم های ایرانی است که روزی بتوانند فرهنگ ناب و اصیل اسلامی ایران را برای دنیا نمایش بدهند .
اما آنچه در این نوشته بیشتر از همه اهمیت دارد بعضی از رفتارها و صحبت های این کارگردان مشهور است که موجب رنجش خاطر بعضی از مردم ایران اسلامی شده است همان مردمی که فرهادی آنها را در لس آنجلس مردمی واقعا صلح دوست معرفی می کند .اگرچه ممکن است که برای بعضی دیگر این رفتارها کاملا عادی جلوه کند اما باید به این نکته توجه کرد که پیشرفت ها و موفقیت ها بدون رعایت اصول و مبانی اصیل اسلامی برای ایران اسلامی نامی جز شکست نخواهد داشت.